e-Konkursy.info - codzienne nowe konkursy

luk1990 napisał(a):

anialistopad napisał(a):

A może, ktoś chciałby pomoc dla pani z Olsztyna. Mieszka sama z mężem, nie mają dzieci, komornik im zajął konto i ta pani nie ma na chleb, ani nic do chleba. Ja dziś pod wiozę jej zakupy i kilka znajomych osób też jej da jedzenie. Ale to kropla tylko. Dla tych co chcieliby i mogli pomoc podam dane adresowe tej pani. Dziś u niej będę to dowiem się wszystkiego. Myślę, że to przez ta epidemie stracili zdolność finansowa, bo to nie są ludzie, którzy piją czy coś w tym stylu. 

Hej!

Koniecznie daj znać co jest najbardziej potrzebne- może udałoby się utworzyć jakąś zrzutkę? też się chetnie dołożę!

taalvikki napisał(a):

że jestem przegrywem. no nic, nic nie idzie mi ostatnio. dostaję tylko sygnały świadczące o tym, że nie ma sensu się zabierać za cokolwiek, bo i tak czeka mnie porażka.

nanajka81 napisał(a):

jak ja coś wygram u Smolara to chyba cud będzie...

agakaz2 napisał(a):

superloser napisał(a):

takaja86 napisał(a):

Kupie paragon kabanosow duda bo w moim lidlu tylko pikok

Ta chemia nie jest w lodowce  tylko na standzie

osobny regał obok lodówek widziałam przed chwilą

kiedystobylo napisał(a):

Chciałabym skorzystać z tego, że jest tu sporo osób i trochę się wyżalić i poprosić o wsparcie. Jestem świeżą, zaledwie kilkumiesięczną konkursowiczką. Wszystko zaczęło się od tego, że utraciłam spore źródło dochodów - niestety bez zyskania wolnego czasu. Pracowałam dokładnie tyle samo, tyle że za połowę mniej. Z tego powodu zaczęłam grać - nie było mnie stać na niektóre sprzęty, a chciałam zrobić prezenty sobie i rodzinie. I trochę udało mi się wygrać: na Instagramie i Facebooku. Najcenniejsza nagroda warta 4000 zł zasiliła wakacyjny budżet domowy. Od samego początku gram też w promocyjnych i z tym mam największy problem. Wygrałam jak dotąd RAZ i to zdjęciem z czapy. Wszystkie tekstowe zgłoszenia kończą się fiaskiem, a próbowałam zmieniać style. Jak dotąd porażki w Albedo Bref (Biedronka), Heinz Lidl (wtedy co były karty do Decathlona), Fortis Bic (niedawno rozwiązane), Fortis Odido, Nav Nivea, Delikatesy. Mam ochotę już sobie odpuścić, mam wrażenie, że tracę więcej, niż zyskuję. Strasznie mnie to zdołowało, jeszcze dzisiejsza porażka w Coli, kiedy - wydawało mi się - wiersz był chwytliwy, płynny i pomysłowy. Nie mam czasu i pieniędzy na kilka zgłoszeń z każdego konkursu; czas też uniemożliwia mi dłuższe posiedzenie przy hasełkach. Ale kurcze. Pracuję pisząc; codziennie wymaga się ode mnie kreatywności; od dziecka wygrywam literackie konkursy. I faktycznie, czasem wygrywam nawet jedną nagrodę na 2000 komentarzy. A promocyjne? Nic. Nic! Nawet przy trzech zgłoszeniach. Zaczęłam już podejrzewać Gmaila, że wiadomości nie dochodzą, no ale przecież nie tędy droga. Macie kochani jakieś rady, żeby się nie zniechęcać? Czy ktoś miał podobną sytuację z promocyjnymi na początku swojej ,,kariery"? Jak czytam o waszych wygranych to podziwiam... I myślę: co ze mną nie tak? 

la-princessa napisał(a):

Wkurza mnie, że po sześciu latach, w mgnieniu oka, zakończył się mój związek. Pewnie dla wielu sześć lat to mało, ale dla mnie to prawie całe dorosłe życie. Jest mi przykro, bo jeszcze niedawno byliśmy sobie najbliżsi na świecie, a teraz to gorzej jak obcy. Na początku, jeszcze pod wpływem adrenaliny, cieszyłam się z takiego obrotu sprawy. A teraz do mnie dotarło, że sześć lat życia poszło do kosza. Wszystkie wspomnienia, pamiątki, miejsca z tamtych czasów - muszę to wykasować ze swojej pamięci. Bo już nawet nie potrafię rozmawiać z osobą, z którą to wszystko dzieliłam. W dodatku czuję, że nie tylko zakończyłam związek. Ale że straciłam przyjaciela, który był moją bratnią duszą. I z którym przeszliśmy wiele trudnych chwil, wspierając się zawsze, będąc przy sobie, kiedy tej drugiej osobie działo się coś złego. Zostało po tym tylko kilka gorzkich słów na odchodne i dwa miesiące ciszy. Chociaż jestem twarda, nie załamuje się, mam nowe plany na życie... to jednak pozostała rana na sercu. I często o sobie przypomina. Jakoś uznaję to za swoją porażkę, że musiałam te sześć lat do kosza wyrzucić. I to dosłownie, bo dziś spakowałam do worka resztę pamiątek i wyniosłam na śmietnik. Mimo wszystko było trudno się z tym rozstać i zatrzasnąć ostatnie drzwi. O ile jestem w stanie zrozumieć to, że miłość romantyczna potrafi się wypalić. To bardzo boli mnie fakt, że nie dotrzymaliśmy sobie obietnicy, że zawsze będziemy mogli na siebie liczyć i zawsze pozostaniemy w przyjaźni. A teraz tak dziwnie przejść obojętnie, bez słowa, bez spojrzenia, obok osoby, która kiedyś była tą najważniejszą w życiu. a teraz żadna ze stron nawet nie powie głupiego "cześć" i tylko układa sobie życie jak najdalej od drugiej, odsyłając się wzajemnie w niepamięć. 
Trochę zaleciało "prywatą", ale jakoś tak chciałam to z siebie wyrzucić, żeby z czystymi myślami zasiąść do pisania zgłoszeń